De kortste voorbereiding, de langste marathon? Of… How to run a marathon in 4 weeks?

Dit jaar ging ik de legendarische Boston Marathon lopen – eentje om te genieten – én mijn klavertje vier afwerken in Valencia – eentje om te vlammen. Niets van dat dus.

Boston organiseert deze week wel z’n Boston Marathon Virtual Experience. Je kan ‘m dus eender waar gaan lopen, zij zorgen dan voor de medaille en het shirt. Morgenvoormiddag, wanneer ik zo rond kilometer 32 zit, ga ik me wel afvragen waarom zo’n editie ‘virtueel’ wordt genoemd. Het afzien wordt immers écht.
Wat ik me nog ga afvragen op dat moment, is waarom ik in godsnaam pas 4 weken geleden de knoop doorhakte en aan mijn voorbereiding begon. En toch onder de 3u wou lopen.

In de podcast hadden Joris en ik het al over ‘de kortste voorbereiding’ en vooral de valkuilen. De tempohardheid, die zo belangrijk is bij de marathon kon ik niet meer trainen. Net als de specifieke uithouding. Het wordt dus rekenen op algemene uithouding (die basis is breder dan ooit, nooit maakte ik meer kilometers in de eerste 9 maanden dan in 2020) en marge ten opzichte van mijn doeltempo.

“Ja maar, gij loopt 2u38, dan is 2u58 toch een eitje?” Awel, ik hoop het. Maar zeker mag ik daar niet van zijn. Ik loop ten opzichte van mijn eerste marathon (2u58) gemiddeld amper 30m per week meer (écht ) en sta wat zwaarder. Mijn korte afstanden zijn wel een stuk sneller én ik loop op wedstrijdschoenen wat ik toen niet durfde. Dat pleit dus in mijn voordeel.
Alleen had ik toen betere trainingen in de benen. Met langere tempoblokken en meer gewenning aan belasting.

Dat laatste is het enige dat ik op die 4 weken tijd nog kon trainen: belasting. Leren lopen met zware benen.
Week 1: In plaats van 15x 1000 deed ik er 12. Minder, maar een stuk sneller. 2 dagen later probeerde ik een intensievere tempoloop te doen en dat hield ik niet vol. In al mijn enthousiasme te snel gestart en helemaal opgebrand. Lesje. Op zondag 20km, met veel last aan de buikspieren – uit het niets. Jan moeten vragen om even te wandelen zelfs.
Week 2: 12x 600 in verzuring (2’01). Belasting zoeken voor de lange duurlopen die nog kwamen. Die vrijdag revanche voor de slechte tempoloop van een week eerder: 15k aan 3’53. Zondag 30km met Jan.
Week 3: 2x 2500 rond wedstrijdtempo 15km – niet het tempo dat je in een taperweek loopt, maar door de geringe voorbereiding ging ik maar voor één taperweek in plaats van twee. De 2x 3000 van vrijdag leerden me (ongeveer) mijn anaerobe drempel kennen. Hartslag was stabiel bij herhaling 1, steeg door tijdens de iets snellere herhaling 2. Ook weer een belangrijk ‘weetje’ voor de marathon. In het weekend weer de gewone LSD’s met, natuurlijk, Jan.
Week 4: taperweek volgens het boekje. Ook het opletten met wat ik at de afgelopen weken wierp nog z’n vruchten af deze week. Het parcours werd ook uitgetekend en hertekend. Geen marathon ‘thuis’ o.w.v. de heuvels, maar wel iets verderop. 136 hoogtemeters op 42,195km is prima (hoop ik).

Morgen is het zo ver. Ik voel me eigenlijk wel goed, heb er zin in. Het is een marathon ‘voor de fun’, maar dat principe ken ik eigenlijk niet. Ik wil er wat van kunnen leren, zo ga ik dus ook voor het eerst andere voeding testen tijdens de marathon. Die sub 3u moet zeker haalbaar zijn, ook zonder échte voorbereiding. Een negatieve split, die hoort er ook bij als het even kan: starten rond de 4’10 en finishen rond de 4’05. Wat het wordt, dat zien we morgen wel.

Want het kan ook écht gaan tegenvallen. En dan duurt afzien lang. Lopen is leuk.
Nu al ene dikke merci aan Jan, want dankzij hem kwam ik deze periode al lopend door. Élk weekend gingen we samen op pad de afgelopen maanden. En we zijn mekaar nog niet beu – denk ik.